-
Dolu dolu geçen zamanın ufak penceresinden..

Nefes almak için yetişen son esintinin muştusu geliyor inceden.
Gülen gözlere kararmış kalplerden süzülen siyahların birikintisi, özleyen kalplere sıkışan insan müsveddeleri. Hayat ne zıt. Hayat ne garip. İnsan gibi ama insan değil. Şaka gibi ama şaka değil.
Kaçılmıyor da, hele inancın varsa hakikate sabırdan başka yere gidilmiyor da...
Memnuniyetsizlerin hava sahasında, özgür düşünenlerin fikir bahçesinde azad edilebilirim ihtimaline umudum tam. Bedbin değiliz çok şükür.
Birimizin kalbi kaşınırken, birimizin kalbi acıyor.
Ancak nefsini (Sui ahlaktan terbiye ve edeble) temizleyen kurtulmuştur. Eş-Şems müjdesi, gönüllere düşmek için imdat diyerek yetişiyor.
İmdat demek aklımıza gelmiyor çünkü devamız bir yolunu bulur diye şartlamışız kendimizi.
Kul olarak bencil olmamız bizden başka kimseye rahatsızlık vermiyor. Israrla kendini beğenmiş ve kayırmış biri olmak dikkatleri kaç defa üzerine çekebilir? Bir...iki...hiç.

Kırdığının farkında ama kimi kırdığının farkında değil sıra neden kırdığına gelecek, beklemek isteyen olursa...
İnsanoğlu niye böyle? Fıtratın sebeplerine sığınırken sorumluluklarını üzerinden bir çırpıda atıyor.
Kaçmak çözümse, kalmak niye?
Sevgi peyda edilirken neden gitmek fiili olsun ki yada neden acı ya dönüştürülsün?
İhtiyacımız olan inancımız, bildiklerimiz, ilme iştiyakımız, dostumuz, yolumuz. Böylelikle geri de kimse de kalmıyor. Özlemek bile yan yana. Kitabınız bile çayınızla beraber siz de dostunuzla.
Hayat denen serüven de ayakları havaya dikip de kafayı yere gömmek hiç bir zaman kazandırmadı, kazandırmayacak. Bizler bu serüvende sürünenler değil ayaklarının üstünde ilerleyenleriz. Geride bıraktığımız kendimiz de olabiliriz. Yolun engellerine ram olmak değil, yolun engellerine mücahid(e) olmak evlası. Düşkünün tedavisi yalnızlıktır. Kalabalıkta kaldıran olmayınca daha da atar kendini yerlere. Yine fıtrat devrede. Bakıldığı vakit ne enteresan insaoğlu. Görünce baştan aşağıya sanat, bakınca sıfırı tüketmiş bedbaht. Kalbi bed-bu.. Kalbi a'ma.. Dil yıllarca söylesin, kalp tamam derse insan o anda a'la.

Yırtık dondan fırlamak eylemini öyle güzel gerçekleştiriyoruz ki kul olmak en zor ve sonra ki iş.
El alem ne der sözünü paylaşırken, el alem ne dercesine yaşamak hayatı anlamsız kılan bir başka eylem.

Ömür sermayesini haybeye yaşayangiller;
Size hiç bir nasihatim yok çünkü aldığım nasihatleri duymakla vazifedarım ben. Klavye danslarını izlemekten köşede birikenler taştı farzedin. Günümüze, gündeminize aldıklarınızı ince eleyip sık dokurken akıl yaşınızı hatırlayın. Artık bizden geçti derken, en çok sizde kalanları..
Hata üstüne hata yaparken ' bugün almam gereken alttan bir dersim kaldı' demeyi hatırlayın. Ertelemeyenlerden olmak duasıyla...


"İşte kuvvet, bugünün işini yarına bırakmamaktır. Öyle yaparsanız işler üzerinize yığılır ve hangisini yapacağınızı bilemezsiniz, sonunda bir kısmını zayi edersiniz. (İbn-i Ebi Şeyb, Musannef,VII 197/35295)

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

-
Resim
 Sevmek Belası İfadelerin içimizden çıkıp gitmesini kafaya taktıysak ve öyle rahatlayacaksak çıksın gitsin. Kırılmak yıllarımızı alacaksa eskisinin üzerine yenisini koymanın anlamı yok.. çıksın gitsin. Güzel günlerin özlenmesi kadar acı ve normal bir şey yok. Istıraptan zevk alanlara çok mu güldük bilmem ki. Kalbimize gelmeyen kalmadı şu hale bak. Bir nefes kadar yakın olduğumuz zamanların hiç kıymeti bilinmemiş gibi. Küçük dedikleri dünya koskoca şehirden gerçekten küçük gibi. Bir tesadüf bile rüya olmamalı her şeyi görüp yalnızca tesadüfü rüyalara bırakmamalı. Yüreğimiz boğazımıza yapıştığında bilhassa. Sarılabilmeliyiz en azından çok sevenlerin buna hakkı var. Sımsıkı. Yürekten daha sıkı. Şimdi hayalini kurduğumuz o günleri hayalsiz yaşıyoruz. Sıfırdan hayal kuranlar bile 1-0 önde.  Güzel günlerin toyluğa denk gelmesi kadar berbat bir şey yok. İnsan en hakiki dersi severse alıyormuş. Kişiyle değil her şeyle. Kalbin firakt...
Devamı
-
Resim
  02:42 Kendime bile anlatamadığım zamanlar var artık… Dilimin dönmediği, içimde kıvrılıp sessizce bekleyen hisleri yazıya döküyorum. Eskiden nadirdi bu sessizlikler şimdi günlerimin rutini oldu. Yazmak, artık bir ihtiyaç değil… bir sığınak. Marguerite Duras, “İnsan içinde bir yabancıyı barındırır; yazmak, işte o yabancıya ulaşmaktır.” diyor. Ama sevgili Marguerite, benim içimdeki yabancı değil… O, beni bana yabancılaştıran. Varlığıyla eksilten, yokluğuyla unutan. Sessiz çığlıklarımı duymak istemeyen bir sağır. Ve ben bilirim; kalbine en yakın kulağa sahip olan hep oydu. Yine de en çok o sustu bana. Duy beni… aşkın içinden geçip yarım kalmış bir sesim artık. Hem sağır, hem dilsiz bir özlemle… seni çağırıyorum. Yüzünü içime düşürdüm yine... Yazıyorum. Kaçıncı kırılış bu, kaçıncı rüyanın içime saplanışı? Kaç kere daha sensiz uyanacağım, bilmiyorum. Sen… Hayallerimin kokusunu taşıyan büyü, Bir zamanlar fırtınamdın, Sonra en büyük sessizliğim oldun. Huzur sandığım h...
Devamı
-
Resim
  Geceden aydınlık sabahlara uyandığımız günleri hızla geride bırakıyoruz. Alametlere ihtiyaç duymadığımız ahir zamanın bir parçasıyız artık. Ramazana eriştik sevincini son 9 gün kaldı hüznü ile  birlikte yaşıyoruz. Şaşırdığımız durumlar o an normalleşiyor, biz normallikten gittikçe uzaklaşıyoruz.  Dünyanın bir ucunda "Allah'tan başka ilah yoktur, Muhammed (sav) onun kulu ve elçisidir." inancımıza mutabık kardeşlerimiz zulüm altında bizler ise dünyanın bir  ucunda zevk sefa içindeyiz. Ramazana eriştik diye hayali huzur bahçemizde gezinirken, kah ne yiyeceğiz kah ne yedireceğiz derdiyle dertlenirken ekmek kırıntılarını topraktan eleyen elediği kırıntıları ıslatıp ekmek yapma çabasıyla çaresizlik arasında gidip gelen teyzelerimize dua ediyoruz.. eski ramazanlar kaldı mı derken aslında bu Ramazanın normal bir Ramazan olmadığını unutuyoruz ya da kabullenmek istemiyoruz bilmiyorum. Rabbimizden imanlı iyi ve kolay ölüm istiyoruz ölümün bile hayırlısını istiyoruz amma ...
Devamı